Jednym z pozornie najbardziej skomplikowanych elementów nauki gramatyki niemieckiej jest opanowanie wszystkich odmian zaimków, w tym m.in. zaimków dzierżawczych w języku niemieckim. Występują one w formie zależnej i niezależnej – w obu sytuacjach zawsze powinny być one zgodne względem przypadku, rodzaju i liczby rzeczownika umieszczonego obok nich. Dowiedz się, dlaczego warto znać zaimki dzierżawcze po niemiecku i jak szybko się ich nauczyć.

O zaimkach dzierżawczych w niemieckim w kilku słowach

Zaimek dzierżawczy wskazuje w zdaniu na własność lub przynależność i zastępuje określony rzeczownik. Przed wyborem konkretnego zaimka należy określić kilka czynników:

– osobę – a dokładnie, do kogo przynależy przedmiot? Dzięki temu wiemy, czy potrzebny jest zaimek w pierwszej (ich), drugiej (du) czy może trzeciej osobie (er, sie, es);
– rodzajnik gramatyczny – rodzaj zwrotu następującego po zaimku określa jego zakończenie;
liczbę – czy zaimek potrzebny jest w liczbie pojedynczej, czy może mnogiej;
– przypadek – czy zaimek jest podmiotem (mianownik), dopełnieniem bliskim (biernik) czy może dopełnieniem pośrednim (celownik) danego zdania?

Zaimki dzierżawcze pełnią kluczową rolę w niemieckiej gramatyce, a ich znajomość umożliwia sprawne przestrzeganie reguł związanych np. z opisywaniem obiektu lub przedmiotu. Dla przykładu, jeżeli opisujemy przedmiot w rodzajniku męskim, a wykorzystujemy w tym celu żeński zaimek dzierżawczy, nasz rozmówca może mieć problem ze zrozumieniem kontekstu rozmowy.

Przykłady zaimków dzierżawczych po niemiecku

W języku niemieckim nie używa się słowa „swoje” – każda osoba posiada własny zaimek dzierżawczy. Wśród tych najważniejszych wymienia się:

– ich – mein (mój);
– du – dein (Twój);
– er, es – sein (jego);
– sie – ihr (jej);
– wir – unser (nasz);
– ih – euer (wasz);
– się – ihr (ich);
– Sie – Ihr (Pani, Pana, Państwa).

To jednak nie wszystkie zaimki, które powinniśmy znać, by móc prowadzić płynne konwersacje w języku niemieckim i być dobrze rozumianym przez odbiorcę. Ważne jest również, by wiedzieć, jak prawidłowo odmieniać zaimki dzierżawcze przez przypadki. Dla przykładu, deklinacja zaimka „dein” wygląda następująco (kolejno rodzajnik męski, żeński, nijaki oraz liczba mnoga):

– Nominativ – dein, deine, dein, deine;
– Genitiv – deines, deiner, deines, deiner;
– Dativ – deinem, deiner, deinem, deinen;
– Akkusativ – deinen, deine, dein, deine.

Jak wybrać odpowiedni zaimek dzierżawczy w niemieckim?

Zasada jest prosta – dobór konkretnego zaimka dzierżawczego spośród tych wymienionych powyżej zależy od rodzaju gramatycznego przedmiotu, który jest czyjąś własnością. Co to oznacza w praktyce? Zaimek dzierżawczy określamy na podstawie rzeczownika, a konkretnie od jego liczby oraz właściwego przypadku. Poniżej prezentujemy kilka przykładowych zastosowań zaimka dzierżawczego w niemieckim:

– mein Hund (mój pies), meine Hunde (moje psy);
– Hast du meinen Hund gesehen? (Czy widziałeś mojego psa?);
– Gehst du mit ihrem Hund spazieren? (Czy idziesz z jej psem na spacer?);
– Sind Się der beste Freund Ihres Hundes? (Czy jest Pan najlepszym przyjacielem Pańskiego psa?).

Chociaż początkowo dobór odpowiednich zaimków dzierżawczych może wydawać się trudny, to z czasem ich nauka przybliża nas do uzyskania płynności i prowadzenia swobodnych rozmów po niemiecku. Wystarczy jedynie wykazać się odrobiną cierpliwości, zaangażowania i konsekwencji w przyswajaniu zasad dotyczących ich stosowania.